انواع قوری های چینی

امپراطور کیانلانگ از میناکاری‌ها و روش جدید اروپاییان در نقاشی ظروف لذت می‌برد، بنابراین از این سبک‌ کاری درکارگاه‌های خود استفاده کرد. ظاهراً چنین اقدامی، منجر به خلق آثار بسیار زیبایی شده است. امپراطور بین سال‌های 1935-96 بر چین حکومت می‌کرد. او بیشتر به کارهای هنری علاقه داشت و زیاد به سلطنت اهمیتی نمی‌داد. این قوری و امثال آن اولین نقاشی‌ها در زمان او بوده‌اند. تی پات یا قوری ظرفی است که برای خیساندن برگ‌های چای یا مخلوط گیاهی در آب در حال جوش یا نزدیک به جوش استفاده می‌شود و برای سرو دم کرده حاصل که چای نام دارد استفاده می‌شود. یکی از اجزای اصلی ظروف چای خوری است. چای خشک به صورت چای کیسه ای یا به صورت چای فله موجود است، در این صورت یک دم نوش یا صافی چای ممکن است کمک کننده باشد، یا برای نگه داشتن برگ ها در حالت شیب دار یا گرفتن برگ ها در داخل قوری هنگام ریختن چای. قوری معمولا دارای یک دهانه با درب در بالای خود است که در آن چای خشک و آب داغ اضافه می شود، یک دسته برای نگه داشتن با دست و یک دهانه که از طریق آن چای سرو می شود.

برخی از قوری ها دارای یک صافی در لبه داخلی دهانه هستند. یک سوراخ کوچک هوا در درب اغلب ایجاد می شود تا از چکیدن و پاشیدن دهانه هنگام ریختن چای جلوگیری کند. در دوران مدرن، یک پوشش عایق حرارتی به نام چای کوزی ممکن است برای بهبود فرآیند خیساندن یا جلوگیری از سرد شدن خیلی سریع محتویات قوری استفاده شود. قوری در زمان سلسله یوان در چین اختراع شد. احتمالاً از کتری های سرامیکی و ظروف شراب گرفته شده است که از برنز و سایر فلزات ساخته شده و ویژگی زندگی چینی ها برای هزاران سال بوده است. تهیه چای در دوره سلسله های قبلی از قوری استفاده نمی کرد.

در سلسله تانگ از دیگ برای جوشاندن چای آسیاب شده استفاده می شد که در کاسه ها سرو می شد. چای سلسله سونگ با جوشاندن آب در یک کتری و سپس ریختن آب در کاسه ای با برگ های ریز آسیاب شده چای درست می شد. سپس از یک برس برای هم زدن چای استفاده شد. در زمان سلسله مینگ، قوری در چین رواج یافت. به نظر می رسد قدیمی ترین نمونه قوری که تا به امروز باقی مانده است، نمونه موجود در موزه چایخانه فلگ استاف باشد. تاریخ آن به سال 1513 می رسد و به گونگچون نسبت داده می شود. قوری های اولیه، مانند آنهایی که هنوز در مراسم چای مدرن گونگفو استفاده می شود، با استانداردهای غربی کوچک هستند. پس از دم کردن، چای در ظرفی جداگانه ریخته می‌شود و در فنجان‌های کوچک چندین نوشیدنی سرو می‌شود و دوباره دم می‌شود. این اجازه می‌دهد تا چای به طرز ماهرانه‌ای دم شود و طعم آن از طریق دم‌نوش‌های مختلف قابل تجربه باشد. قوری های ساخته شده از مواد سفالی مانند خاک رس، ده ها هزار سال است که در اصل در چین با دست درست می شدند. خاک رس یک ماده محبوب برای قوری است، زیرا آنها تمایل دارند گرما را به خوبی حفظ کنند. بسیاری از ظروف های سنتی چینی از نوع yixing هستند. Yixing و دیگر خاک رس های منطقه ای بدون لعاب باقی می مانند. این به خاک رس اجازه می دهد تا طعم چای دم شده را در طول زمان جذب کند و طعم چای را در آینده افزایش دهد.

برخی از تمرین‌کنندگان گونگفو، گلدان‌های بدون لعاب خود را برای انواع خاصی از چای، تعیین می‌کنند. از اواخر قرن هفدهم، چای از چین به اروپا به عنوان بخشی از صادرات ادویه های عجیب و غریب و کالاهای لوکس حمل می شد. کشتی هایی که چای می آوردند قوری های چینی هم حمل می کردند. اکثر این قوری ها با لعاب آبی و سفید رنگ آمیزی شده بودند. پرسلن، که کاملاً منجمد شده است، در برابر آب دریا بدون آسیب مقاومت می کند، بنابراین قوری ها در زیر عرشه بسته بندی می شدند در حالی که چای در بالای عرشه انبار می شد تا از خشک ماندن آن اطمینان حاصل شود. نوشیدن چای در اروپا در ابتدا به دلیل هزینه های بالا در اختیار طبقات بالا بود. قوری های چینی به ویژه مطلوب بودند زیرا در آن زمان در اروپا امکان ساخت ظروف چینی وجود نداشت. تا اینکه در سال 1708 ارنفرید والتر فون تشیرنهاوس راهی برای ساخت ظروف چینی در درسدن آلمان ابداع کرد و کارخانه مایسن را در سال 1710 راه اندازی کرد. زمانی که سفال‌های اروپایی شروع به ساخت ظروف چای کردند، از طرح‌های چینی الهام گرفتند. در آمریکای مستعمره، بوستون به مرکز تولید نقره و هنر تبدیل شد. در میان بسیاری از هنرمندان در بوستون، چهار خانواده اصلی در بازار نقره شهر وجود داشتند: ادواردز، ریور، برت و هرد. آثار هنری آنها شامل قوری های نقره ای بود. Heat retention حفظ حرارت برای گرم نگه داشتن قوری‌ها پس از دم کردن چای، خانواده‌های اولیه انگلیسی از چای راحت استفاده می‌کردند، روکش پارچه‌ای پوشیده‌شده، بسیار شبیه کلاه، که روی قوری چای می‌لغزد. چای مدرن که در اوایل دهه 1900 اغلب با نقوش توری یا چوبی تزئین شده بود، با احیای چای با برگ های فله به مد بازگشته است. Dribbling، دریبل زدن یکی از پدیده‌هایی که در برخی از قوری‌ها رخ می‌دهد، دریبل زدن در جایی است که جریان به سمت بیرون دهانه می‌رود، به‌ویژه با شروع یا توقف جریان. در زمان های مختلف توضیحات مختلفی برای این پدیده ارائه شده است. آبگریزتر کردن سطح خارجی دهانه، و کاهش شعاع انحنای قسمت داخلی نوک به طوری که جریان به طور تمیز جدا شود، می تواند از چکیدن جلوگیری کند. قابل توجه شما خوانندگان و علاقه مندان به هنر دم آوری چای و دمنوش میتوانید از انواع قوری و وسایل دم آوری ، کاپ های سرو و چای های چینی از سایت تخصصی چین چای دیدن فرمایید.